اوايل دهه شصت نخمره‌ايي وجواني بيش نبودم، اما خوب به خاطردارم آن روزهايي را كه تنها شامپوي موجود، شامپوي زرد رنگ داروگر بود. تازه آن را هم بايد از مسجد محل تهيه مي كرديم و اگر شانس يارمان بود و از همان شامپو ها يك عدد صورتي رنگش كه رايحه سيب داشت گيرمان مي آمد حسابي كيف مي كرديم. سس مايونز كالايي لوكس به حساب مي آمد و ويفر شكلاتي يام يام تنها دلخوشي كودكي بود. صف هاي طولاني در نيمه شب سرد زمستان براي 20 ليتر نفت، بگو مگوها سر كپسول گاز كه با كاميون در محله‌ها توزيع مي شد، خالي كردن گازوئيل با ترس و لرز در نيمه‌هاي شب. روغن، برنج و پودر لباسشويي جيره بندي بود، نبودن پتو در بازار، خانواده تازه‌عروسان را براي تهيه جهيزيه به دردسر مي انداخت و پوشيدن كفش آديداس يك رويا بود. همه اينها بود، بمب هم بود و موشك و شهيد و ... اما كسي از قحطي صحبت نمي كرد! يادم هست با تمام فشارها وقتي وانت ارتشي براي جمع‌آوري كمكهاي مردمي وارد كوچه مي‌شد بسته‌هاي مواد غذايي، لباس و پتو از تمام خانه‌ها سرازير بود. همسايه ها از حال هم با خبر بودند، لبخند بود، مهرباني بود، خب درد هم بود. امروز اما فروشگاه‌ها مملو از اجناس لوكس خارجي در هر محله و گوشه كناري به چشم مي خورند و هرچه بخواهيد و نخواهيد در آنها هست. از انواع شكلات و تنقلات گرفته تا صابون و شامپوي خارجي، لباس و لوازم آرايش تا موبايل و تبلت، داروهاي لاغري تا صندلي‌هاي ماساژور، نوشابه انرژي زا تا بستني با روكش طلا! ....و حال با تن‌هاي فربه، تكيه زده بر صندلي‌ها نرم اتومبيلهاي گرانقيمت از شنيدن كلمه قحطي به لرزه افتاده به سوي بازارها هجوم مي بريم. مبادا تي‌شرت بنتون گيرمان نيايد! مبادا زيتون مديترانه‌ايي ناياب شود! ويسكي گيرمان نيايد چي!؟ اشتهايمان براي مصرف، تجمل، پز دادن و له كردن ديگران سيري ناپذير شده است. ورشكسته شدن انتشارت، بي سوادي دانشجوهامان، بي سوادي استادها، عقب افتادگي در علم و فرهنگ و هنر، تعطيلي مراكز ادبي فرهنگي و هنري و... برايمان مهم نيست ولي از گران شدن ادكلن مورد علاقه‌مان سخت نگرانيم! ... مي شود كتابها نوشت... خلاصه اينكه اين روزها لبخند جايش را به پرخاش داده و مهرباني به خشم. هركس تنها به فكر خويش است به فكر تن خويش! قحطي امروز قحطي انسانيت است قحطي همدلي قحطي عشق. !!
نظرات شما عزیزان:
امیر 
ساعت15:28---9 تير 1391
واقعا مطالب وبلاگت خیلی عایه
|
منوي اصلي
نويسنده: 
